Ζούν ανάμεσά μας!

Είχα γράψει εδώ για κάποιες, όμορφες καταστάσεις και γεγονότα που συνέβησαν. Έχουν δυο πλευρές είχα πει. Σιγά το καινούργιο θα πείτε. Το καινούργιο για μένα, ήταν, το ποιοι ήταν στην άλλη πλευρά.
Εάν απλοϊκά χωρίσουμε τον κύκλο μας σε -φίλους και εχθρούς- θα περίμενα φυσικά ορισμένοι από τους -εχθρούς- να είναι απέναντι μου λόγο θέσης. Με έκπληξη διαπίστωσα ότι απέναντι μου βρέθηκαν, θεωρητικά δικά μου πρόσωπα, χωρίς ιδιοτελή κίνητρα. Βρέθηκαν άνθρωποι με το σύνδρομο --να μην βγάζει γάλα η κατσίκα του γείτονα--. Χωρίς κάποιο άλλο λόγο φανερό ή κρυφό.
Οι φίλοι φαίνονται στα δύσκολα λένε, αλλά θέλει μεγαλύτερη καρδιά να συμμετέχεις στη χαρά του διπλανού σου.
Ο εγωισμός της ανωτερότητας και το συγκαταβατικό χτύπημα (συμπαράστασης-λύπης) στην πλάτη οδηγούν σε ανάλογες συμπεριφορές. Μερικοί από εμάς τρέφονται από τις δυσκολίες του περίγυρου, κάνοντας τους υπομονετικούς, τους συμπονετικούς -λες και τους ζητήθηκε- και τέλος τους δυνατούς. Όταν εκλείψουν ή μειωθούν οι δυσκολίες βγάζουν το χειρότερο τους, νομίζοντας ότι κινδυνεύει η ουτοπική τους κυριαρχία.
Όλα αυτά από -φίλους και όχι από -εχθρούς-, όλα αυτά χωρίς κίνητρο και χωρίς λόγο.
Τυχαία δεν βγήκαν οι παροιμίες που αναφέρονται σε ανάλογα θέματα.
Καλό μάθημα ζωής και προσοχή...

Ζούν ανάμεσά μας!!!

Ζούν ανάμεσά μας!